Walentynki

Krótkie, bardzo krótkie, ale takie właśnie miało być:) Miniaturka na zamówienie Lili (Lila? Przepraszam, nie jestem pewna, jak to odmienić), bardzo przyjemnie mi się ją pisało.

Smutne Sevmione jest już napisane, także powinno ukazać się na dniach.

Piosenkę na dzisiaj znajdziecie TUTAJ

A tak poza tym, jak spędzacie walentynki? U mnie właśnie gotuje się mleko na kakao i chyba zaraz poszukam jakiejś ciekawej książki xd 

Kocha się za nic. Nie is­tnieje żaden powód do miłości. ~ Paulo Coelho

Czerwone serce przeleciało dokładnie przed twarzą Hermiony, sprawiając, że zaskoczona dziewczyna cofnęła się do tyłu. Zamrugała parę razy i spojrzała w górę.

• Widać po tylu latach Dumbledor'owi nie skończyły się pomysły - Powiedział z przekąsem Ron, patrząc w tym samym kierunku co jego przyjaciółka.

Dzisiejsze skupienie Wielkiej Sali było całe w czerwieni. Jak Wielka Trójka już się dowiedziała, były to serca, skupiające się na suficie i spadające na każdego, kto właśnie przekraczał próg jadalni.

• Nie wiem, czy mi się to podoba – Powiedział Harry, zajmując swoje stałe miejsce przy stole Gryffindoru. - Za czerwono dla mnie.

• Przecież to podstawowy kolor twojego domu!
• Jest jeszcze złoty, który jakoś bardziej do mnie przemawia.

Ron spojrzał dziwnie na Harryego. Gdy już miał się odezwać, na środek wyszedł Dumbledore. Uśmiechnął się pogodnie do swoich uczniów.

• Witajcie! Może od razu przejdę do rzeczy. Wiedząc, jak zawsze w Hogwarcie wyglądały walentynki, razem z nauczycielami postanowiliśmy lekko je urozmaicić – Wskazał ręką na czerwone skupienie. - Po śniadaniu do każdego podleci przecięte w połowie serce, na którym zapiszecie swoje imię i nazwisko. Gdy wszystko będzie gotowe, serca odlecą do osoby, która według nich pasuje do was najbardziej. I wierzcie mi – dodał rozbawiony.- że nie ma sposobu na ominięcie serca. Dopóki nie spełnicie jego wymagań, będzie trzymało się was mocno. Wesołych walentynek! - Powiedział, kierując podniesiony kieliszek w stronę zbaraniałych uczniów.

Po jego przemowie w Sali zapadła cisza, która po kilku sekundach wypełniła się podnieconymi szeptami. Przyjaciele spojrzeli sobie w oczy.

• To będzie ciekawie.

Gdy tylko Hermiona odłożyła sztućce na pusty talerz, w jej stronę podleciało serce. Nie chcąc, by jej uciekło, złapała go w obie ręce. W dotyku było twarde i gładkie, a w świetle mieniło się lekko. Trzymając go mocno w jednej ręce, drugą złapała marker leżący samotnie w wiklinowym koszyku, przygotowanym specjalnie na dzisiaj i w przeciętym miejscu wpisała swoje imię i nazwisko. Gdy kończyła pisać ostatnią literę, połówka nagle zaczęła się wyrywać. Widząc, że niektórzy też mają z tym problem, puściła niespokojne serce. Siedząc pośród gwary i śmiechu, z niepokojem obserwowała, jak szybko mknie w stronę sklepienia, do swoich identycznych przyjaciół.

• Zaraz się zacznie!

Ginny wpadła do pokoju Hermiony i, z wielkim uśmiechem na twarzy, rzuciła jej się na łóżko. Miała na sobie pomarańczową koszulkę i brązowe spodnie, co zdaniem Hermiony, prezentowało się wspaniale. Swoje rude włosy spięła w niesforny kok, z którego kilka zdążyło już wypaść. Uśmiechnęła się do Hermiony szeroko, tym samym pokazując jej swoje równe, białe zęby.

• Nie cieszysz się?

Z pozoru było to niewinne pytanie, jednak brązowowłosa poczuła niepokój. Sama nie wiedziała jak ma się zachować, nie sądziła, by serce wybrało jej drugą połówkę. Bo jakby nie patrzeć, kto mógł do niej pasować? Była chyba jedyną osobą w Hogwarcie, która tak lubiła książki i naukę. No dobrze, pominęła Dumbledora, ale na samą myśl o nim z nią robiło jej się niedobrze. Ginny widząc jej skrzywioną minę szybko zaprzestała zadawania pytań i łapiąc ją za rękę, zaprowadziła do Wielkiej Sali, która była już prawie pełna.

Gdy w jadalni pojawił się dyrektor, nagle wszystkie stoły zniknęły, udostępniając miejsce do stania cisnącym się jak sardynki uczniom. Od razu wszyscy z jękiem ulgi odsunęli się od siebie i stanęli wygodnie na środku sali.

Zadowolony Dumbledore potarł dłonie.

• Czy wszyscy są? - Gdy nikt nie zaprzeczył, uśmiechnął się lekko. - Dobrze, w takim razie zaczynamy! - Krzyknął, kierując różdżkę ku górze.

Hermiona krzyknęła głucho, gdy obok niej nagle pojawił się różowy, puchaty fotel. Cofnęła się lekko w bok i spojrzała przed siebie.

Jak widać zaklęcie Dumbledora nie tylko miało pobudzić do życia latające teraz serca, ale także przyozdobić Wielką Salę. Dziewczyna z nieskrywanym zdumieniem obserwowała, jak biały kolor ścian zamienia się w czerwony, na suficie pojawiają się serpentyny, a z głośników płynie nastrojowa muzyka. Światło zastąpiono powoli sunącymi w powietrzu świecami, przez co dookoła unosił się przyjemny zapach wosku. Zaczarowana tym wszystkim Hermiona spojrzała w bok, gdy poczuła lekkie uderzanie w ramię. Z błyskiem w oczach złapała za połówkę serca i obróciła do siebie.

Jej bajka prysła w jednym momencie.

Hermiona głośno przełknęła ślinę, czując coraz szybciej gromadzące się łzy w oczach i prawdopodobnie wyszłaby z sali, gdyby ktoś mocno nie złapał jej za rękę. Wzięła głęboki oddech i odwróciła się w stronę czarnych jak noc oczu.

W dalszym ciągu trzymając jej dłoń, Severus Snape zbliżył się doń nieznacznie i pochylił lekko, prawie dotykając czoła dziewczyny swoim. Hermiona wypuściła wilgotny oddech i zadrżała. Był tak blisko, że czuła jego oddech, a równocześnie tak daleko, bo nie mogła tego wykorzystać. Czując palące łzy na policzkach, szybko odwróciła głowę.

Nienawidziła płakać. Gardziła tym i uważała to za słabość, także pokazując się z takiej strony Severusowi, czuła wielki wstyd i złość na samą siebie. On, jakby to wyczuwając, złapał ją za podbródek i odwrócił do siebie. Nie czekając na pozwolenie, pochylił się w jej stronę i złożył delikatny pocałunek na jej wilgotnych od łez wargach.

Nie zwracał uwagi na to, że znajdował się w sali pełnej uczniów i nauczycieli. Nie było dla niego ważne to, że dziewczyna mogła tego nie chcieć i właśnie wyrządzał jej wielką krzywdę. Chwilowo liczyła się dla niego tylko chwila, nastrój oraz to, że jego... jego uczennica (do cholery jasnej, on był Snapem, Snapem nieposiadającym uczuć, szczególnie czegoś takiego jak miłość) cierpi. Zamykając dostęp głosowi rozsądku do swoich myśli, pogłębił pocałunek.

Gdy dziewczyna poczuła wargi Severusa na swoich, dosłownie stanęła sparaliżowana. Jednak po chwili cały strach, zdenerwowanie oraz smutek ustąpiły miejsce radości oraz pożądaniu. Jedną rękę wsunęła mu za włosy i przyciągnęła mocno do siebie z zadowoleniem zauważając, że poddał się temu bez sprzeciwu.

• Może jednak znajdźmy sobie inne miejsce – szepnął Snape, muskając wargami jej szyję. - Czuje na sobie palące spojrzenie połowy sali, a nie chce, by Minerwa robiła ci potem wyrzuty.

Gdy uzyskał jej pozwolenie, delikatnie wziął ją na ręce i zaprowadził w stronę lochów. W swoim umyśle raz po raz odtwarzał zdziwione twarze uczniów, wiedząc, że na następny dzień będą męczyły go potworne wyrzuty sumienia, jednak chwilowo miał to, za przeproszeniem, gdzieś. Prychnął rozbawiony i, nie zrzucając Hermiony, otworzył drzwi do swojej sypialni.

To zdecydowanie były jego najpiękniejsze walentynki.

CZYTAM = KOMENTUJE